این روزا خیلی آسونه که تو مشکلات و درگیری‌های روزمره غرق بشی، اینقدر مشغول کارها و مسئولیت هایی که گردنته بشی که خودت رو فراموش کنی. این جور مواقع بهتره که یه قدم به عقب برداری و یه نگاهی به خودت بندازی، بری به سفری برای خودشناسی.
چیزی که میگم شاید به نظرتون مسخره بیاد ولی راهی که پیشنهاد میکنم دویدن! چون هم از نظر روانی و هم از نظر فیزیکی آدم رو قوی میکنه و کمک میکنه که دوباره با خودت ارتباط برقرار کنی، حالا در ادامه بیشتر توضیح میدم که یعنی چی!
تجربه دویدن
صدای ریتمیک گام گذاری روی زمین، باد ملایمی که صورت رو لمس میکنه و جریان حرکتیی که بدن توش قرار میگیره، حس آزادی رو ایجاد میکنه، حسی که جای دیگه عمرا بتونی تجربش کنی. همینطور که داری از محدوده امنت خارج میشی و روزمرگی هاتو کنار میزاری، آماده میشی تا تجربیات جدید رو لمس کنی و پا به دنیای ناشناخته ها بزاری، دنیایی که هرچی بیشتر درش غرق بشی، تورو به خودت نزدیکتر میکنه، مثل مدیتیشن!
دویدن به عنوان مدیتیشن
خیلی وقته که اثبات شده دویدن هم نوعی از مدیتیشن به حساب میاد. وقتی میدویی، بدنت وارد مرحله‌ای میشه که ذهنت رو درگیر زمان حال میکنه، این ذات دویدن! کاری میکنه که افکار مزاحم رو رها کنی و فقط به ریتم تنفست و فرم دویدنت تمرکز کنی. این مدل مدیتیشن، شرایط رو برای فکر کردن به موضوعات مختلف زندگی مهیا میکنه، بازنگری اونا، البته این‌بار با استرس و اضظراب کمتر، با دیدی بازتر. همینطور که میدویی، میتونی افکار، احساسات و باورهات رو مرور کنی و درک عمیق‌تری از خودت و زندگیت بدست بیاری.
شفاف سازی درونی با چالش های بیرونی
دویدن چیزی بیشتر از یه ورزشه، بیشتر از یه چالش جسمی، دویدن یجور چالش ذهنی هم به حساب میاد. زمانی که داری تلاش میکنی سریعتر بری یا مسافت بیشتری رو طی کنی، با محدودیت هات روبرو میشی، میفهمی حدت کجاست و یاد می‌گیری که چطور از اونا گذر کنی و اونارو بشکونی. دویدن مجبورت میکنه که بیشتر درون خودت کند و کاو کنی و به توانایی‌هات پی ببری. هروقت که به یکی از این چالش ها غلبه کنی، حس قدرت میکنی، اعتماد به نفست زیاد میشه و این حس به ابعاد دیگه زندگیت هم نفوذ میکنه و بهت کمک میکنه تا به مشکلاتت هم غلبه کنی ولی این‌بار، با ایمان بیشتری به خودت با اونا روبرو میشی.
قدرت تنهایی
دویدن میتونه فرصت ناب و کمیابی برای تجربه کردن تنهایی باشه، ولی از جنس دیگه‌ای! همه در زندگیمون احساس تنهایی میکنیم ولی این حس، همراه با غم و ناراحتیه، حالا چی میشه اگه بهتون بگم که میتونه اینطور نباشه، حداقل برای یه بازه زمانی کوتاه، میتونیم از تنهایی لذت ببریم و اینقدر برامون عذاب آور نباشه. نکته مهم اینه که در این زمان، ما خودمون انتخاب میکنیم که تنها باشیم، نه این که تنهایی بهمون تحمیل بشه.
وقتی کفشت رو پات میکنی و شروع به دویدن میکنی، انگار که دغدغه ها و حواس پرتی های روزمره رو توی یه کوله پشتی میچپونی و میزاریش زمین و میری، ولش میکنی! حالا که تنهایی و ذهنت رو ایزوله کردی و صدا های بیرونی رو قطع کردی، میتونی صدا های درونیت رو بشنوی و به درک عمیق تری از خودت برسی، خودت رو بیشتر بشناسی ، با خودت رفیق شی و ارزش و باورهات رو بیشتر بشناسی.