خیلی وقته که دویدن جزئی از زندگیم شده. هر روز، بدون این که خیلی بهش فکر کنم، آماده میشم و میرم میدوام. ولی خب مثل هر چیز دیگه‌ای تو زندگی که بخاطر تکرار خسته کننده میشه، دویدن هم همینطوری شد. ۲ سال پیش هم که تمرین میکردم، بعد از یه تایمی اینطوری شدم و دویدن دیگه برام لذت بخش نبود، صرفا انجامش میدادم تا انجامش داده باشم! اما ایندفعه یه راهی براش پیدا کردم که مثل دفعه قبل نشم و تا الان که خیلی تاثیر گذار بوده. و اون چیزی نیست جز… تشویق کردن! آره، درست میبینی، من بعد از این که تمرینم تموم میشه حسابی خودمو تشویق میکنم و برای خودم دست میزنم. اگه اون دوروبر باشی و منو ببینی فکر میکنی دیونه‌ای چیزی‌ام ولی مهم نیست، چرا؟ دلیل دارم!
دلیل اول: تشکر کردن
وقتی لباسامو میپوشم و برای دویدن میرم بیرون، میدونم که یه کار ساده و الکی نمیکنم. انجام روزانه این کار به نظم و تعهد نیاز داره! به یه ذهن و بدن قوی نیاز داره و با تشویق کردن خودم به خاطر انرژی و اراده‌ای که برای انجامش گذاشتم، از خودم تشکر میکنم. ( I acknowledge myself )
دلیل دوم: افزایش امید
– یسری روزا هست که نمیخوام برم بدوام، انگیزشو ندارم. دوس دارم بگم: امروز دیگه نه! – یه وقتایی موقع دویدن اصلا دوست ندارم ادامه بدم، حتی ۱۰۰ متر، میخوام وایستم و بگم: من تسلیم! – خیلی روزا شده که پاهام درد میکرده و نمیخواستم حتی یه قدم راه برم، میگفتم: نمیتونم با این درد بدوام! میدونم تو هم از این روزا تو زندگیت داشتی، ولی به هر شکلی که شده، بلند شدی و انجامش دادی! باید درس میخوندی، باید خونه رو تمیز میکردی یا هر چیز دیگه‌ای، ولی به هر زحمتی که شده بلند شدی و اون کار رو انجام دادی با این که نمی‌خواستی!
– حالا تو به من بگو، آیا لیاقت یه تشویق مَشتی رو نداری؟ + شک نکن که داری!
وقتی به هر شکلی که شده، از جام بلند میشم و میرم انجامش میدم، آخرش به خودم میگم که واقعا لیاقت یه تشویق درست و حسابی رو دارم چون من قرار نبود الان اینجا باشم. با تشویق کردن خودم، به خودم یادآوری میکنم که تواناییم بیشتر از اون چیزی که فکر میکنم.
دلیل سوم: عشق به خود
دویدن بهم یاد داده که به خودم اهمیت بدم و خودم رو دوست داشته باشم. تشویق کردن خودم بعد از دویدن، میشه محبت به خود، عشق به خود! اصلا مهم نیست با چه سرعتی رفتم یا چه مسافتی رو طی کردم، در هر صورت خودم رو تشویق میکنم. اینطوری رابطه خوب و مثبتی با خودم میسازم! این همه جلسات روانشناسی میریم و کتاب میخونیم و … که با خودمون دوست بشیم، اینطور نیست؟ این یه راه سادشه و قدم اول اینه که با خودمون مهربون باشیم.
دلیل چهارم: الگو بودن
امیدوارم الهام بخش کسایی باشم که من رو موقع تشویق کردن خودم میبینن. امیدوارم، الگویی باشم برای بقیه تا یاد بگیرن که به خودشون اهمیت بدن و دستاورد هاشون رو، حتی اون کوچیکارو، جدی بگیرن و خودشون رو تشویق کنن. توجه داشته باش که یه (ایولا) گفتن به خودت، خیلی انرژی و انگیزه میده.
اینو بدون که تو بهترین شخص برای تشویق کردن و تشویق شدن هستی!